فرزاد کمانگر
به تعداد آوای نامش،
پتک است که بر روان پریشانم فرود می آید
غمی جانکاه
از غمی جاودان که بر پیکر مهربان مادری نشسته
…نمی دانم
شاید چارقد سیاه مادرش
شاید نگاهی نافذ
شاید روح شکننده من
سینه ام را چنان سنگین میفشارد که تمام غم و شادی عالم را فراموش می کنم
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر